Ev arkadasımın ani bi kararla memleketine gittme tarihini bugüne alması sonucu ilk defa bu evde yalnız kalıcam için bir telaş kaplamıştı içimi.Zira
bunu arkadasıma belli etmemek zorundaydım çünkü yine ani bi kararla vazgecebilirdi ve burda 5 gününü stresli bi şekilde geçirebilirdi. O
yüzden cool gözükmek zorundaydım.
Gerçi yalnızlığı seven biri olduğumu düşündükçe
içimdeki telaşta azalıyordu. Otobüs saati yaklasınca baska
bir arkadasımız onu almaya geldi. Bana 'sende gel hadi hava almıs olursun' dedi. Arabada çakmaktaşında olduğunu bilmeme ragmen
ok dedim. Görüşmüyor olusumuzun 17.günündeydik.
Ve
bu sıralar cokca aklımdan geçmekteydi. Özellikle Nazlıya (ev arkadasım) benim onu anlamadığımı, ayrılmak istemediğini, suçlu olanın ben olduğumu söylemesinden sonra. Aklımdan geçiyordu ama hala olayda haklı olduğumu
ve sanırım artık onu istemediğimi düşündüğüm için sadece aklımdan geçiriyordum. Herhangi bir eyleme sebep vermiyordum.
Arabaya bindim. Önde oturuyordu. Merhaba dedim. Sustum. Saçlarına dokunmamak için kendimi zor tuttum bide. Şarap muhabbeti oldu güldük, en son şarap içtiğimizdeki sarhoş taklitimi yaptı sessizce, hissettim güldüm. Terminale vardık. arabadan inince gördüm yüzünü. Sadece bana aitmiş gibi hissettiğimi gördüm ve te
krar aynı seyi hissettim. Sanki hiç kötü yada iyi bişi yaşamamışız gibi, 2 sene önceki bakışları, gözlerini kaçırışları, bıyık altı gülüşleri ve saçma sapan
laflarıyla aynı noktadaydık. Ne bi adım atabilmiştik ne de geri çekilebilmiştik. Biz birbirimizi hiç anlamayan ve sonsuza kadarda anlamayacak
olan iki insandık. Ve birbirinden kopamayan, aralarında
anlamsız bi bağ olan iki insan.
Bana bakmak istediğini anladığım için o bakınca bakmadım, oda öyle hisstemiş olacakki ben o özlediğim yüzü izlerken izin verdi bana. Gözlerimiz
pek kesişmedi, kesiştiği nokta
da zaman
duracaktı, biliyorduk.
Eve bıraktılar beni. yaklasık 1 saat sonra mesaj geldi.
Çakmaktaş; geleyim mi?
Sonuç olarak şuan yanımda değil. Beni düşünüyor biliyorum, onu düşünüyorum biliyor. Ama biliyoruz ki biz hiç bir zaman birbirimizin olamayacak kadar farklıyız. Birbirimize aşık olacak kadar da aptal.
