4.9 + 15

Ölüm.

hergün 5567890 kez kullandığım bir sözcük. Basınım her sıkıştığında sığındığım, acıtasyonun kralını yaptığım, basit bi o kadarda sıradan bir eylemdi benim için. Bazen hatta çogu zaman hayattan silinmeyi o kadar çok isterdim ki varolmak büyük bir yük gibi gelirdi.
yanılmışım.
ölüme hiç bu kadar yakın hissetmemiştim kendimi. Gürültümüydü beni yataktan sıçratan yatağın sarsılmasımıydı bilmiyorum. Gözümü açtığımda ilk gördüğüm dolap ve kitaplıgımdı ve onların ileri geri gidişleri. süre ne kadardı bilmiyorum ama o saniyeler içinde tek düşündüğüm ölümümdü. Kapının eşiğine sığınmak bile saçma ve amaçsız geldi. Ölümü düşlerim ben, bi sabah ölü bulunmak, uçurumdan yuvarlanmak yada boğulmak. ama bu şekilde bi ölümü hiç düşlememiştim.
Vizelerin öncesinde böyle bir atraksiyon..

Ama neyse ki yaşıyorum.