Ayrılalı 6 ay oldu. Bu 6 ayın içinde 6dan fazla görüşmüş olsak da, telefonda konuşmuş olsakta, 1kere sevişmiş olsak da ayrılalı 6 ay oldu. Benim bunu kendime inandırmam çok uzun sürdü ama biz ayrıldık. O benim artık sevgilim değil ve en kötüsü bir daha asla benim olmayacak bir daha asla onun olmayacağım.Bütün bunları niye mi anlatıyorum? Niye mi bunları tekrarlayıp kendime inandırma ihtiyacı duyuyorum?
Dinleyin.
Ayrıldıktan uzun bir süreye kadar gözüm ondan başkasını görmedi. Ondan başkasının hayatım da yer alamayacağına o kadar inandırmıştım ki kendimi etrafımda varolan hiç bir erkek bana erkekmiş gibi bile gelmiyordu. Hiç bir erkek bende sevgili sıfatını oluşturamıyordu. sonra biri çıktı karşıma. İlk defa bir şeyler hissedebileceğimi düşündüm, ilk defa başka biri için hazırlandım. Gerçi ben O'nun için hiç hazırlanmadım. Ne zaman makyaj yapıp güzel giyinmeye kalksam tüm öküzlüğüyle "Ne gerek var ki sanki onları sürünce mi güzel olucaksın, makyajsız daha güzelsin." derdi. Yada ne zaman süslenip püslenip yanına gitsem. "Bunca saat bunun için mi beklettin beni, hem ne o elbisenin hali bi daha giyme. Bacaklarına da parlak gözüksün diye saçma sapan şeyler sürme." der beni sinir krizlerine sokardı. Neyse ben ilk defa başka biriyle olma fikrine kendimi alıştırmıştım. Bizim için planlar bile yapmaya başlamıştım ki yeni flörtözüm bena karşı olan ilgisini azaltana kadar.
Bana kaderimin bir oyunu mu bu çıglıklarıyla O'nu aradım ve mezuniyet baloma davet ettim. İlk defa birlikte olduğumuz süreçte dahil olmak üzere ben "nerdesin?" demeden açıklama yaptı bana. Üzgün ve masum ses tonuyla gelemeyeceğini ve gelememe sebeplerini anlattı bir bir.
Ve ben yine 6 ay öncesine geri döndüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder