22 Şubat 2011 Salı

Olmuyorsa zorlamayacaksın!


Bu lanet olası aşk acısı mı, sevgi mi, özlem mi her ne boksa benimde ağzıma sıçtı ve hala da sıçmaya devam ediyor.
Geçmiyor ne yaparsam yapim bitmiyor.
Ne zaman tamam bitti artık son desem karşımda ya hayaletini görüyorum yada kendisini. Biz hiç yok olmamışız gibi devam ediyoruz biz olmaya.
Birbirimizi gördüğümüz konusmaya basladığımız dakikada aramızdaki her ne boksa yine bizi birbirimize çekiyor.
Bitsin istiyorum. Artık burnum kokusunu, gözlerim yüzünü, ellerim ellerini aramasın istiyorum.
Başka vücutların 'başka' olduklarının farkına varabilmeyi ve o 'başka' vücutlara ait olabilmeyi istiyorum. Ama olmuyor. Ne yaparsam yapayım ne aklımdan nede kalbimden gitmiyor işte.
Bazen nefesim daralıyor, bazen damarlarımdan aktığını hissediyorum. Bazen akıp gittiğini artık bittiğini hissediyorum ama o ilk gördüğüm anda girdiği yerden bir türlü çıkmıyor. Çıkamıyor.
Aynaya bakıp onu gördüğüm günlerde kendime diyorum. 'Bu da geçiçek hangi acı sonsuza dek sürmüş ki ve bu acı canımı ne kadar acıtabilir ki.'
Sonra bazen kolumu ısırıyorum, dişim ağrıdığında seviniyorum. Onun acısının biraz daha hafifleme ihtimaline karşın.
Ama olmuyor. Bir türlü hayallerimden çıkartamıyorum. Öldüğümü hayal ettiğimde bile.
Ve en kötüsü ne biliyor musunuz. Deli gibi nefret ettiğim halde, hiç sorgulamadan boynuna atlayacak kadar çok seviyorum.

4 yorum:

E. dedi ki...

ah ulan!

AS-PIRINE dedi ki...

Ah ah ahhh ulan!

mudkicker dedi ki...

sorma... okuyunca aynıları yazasım geliyor boğazım düğümleniyor... ama bu dediklerin bana ara sıra oluyor... ilginç bir şey. kabullendim bütün hayat bunu çekmeye...

AS-PIRINE dedi ki...

Ara sıra oluyorsa sen bi kaç evre atlamışsın sanırım. Umarım zamanla geçicek bişidir. Yoksa bütün hayat boyu çekecek gücü kendimde göremiyorum.